Er was een tijd dat ik mijn praktijk - Crealogie probeerde te laten bestaan vanuit pure wilskracht. Ik duwde, trok en maakte plannen en to-do-lijsten. Het voelde alsof ik tegen de stroom in zwom terwijl anderen moeiteloos voorbij gleden. Het was een strijd om gezien en begrepen te worden, waarin ik vooral probeerde hard mijn best te doen.

Toen kwam corona. Alles viel stil. Niet alleen de wereld, maar ook mijn pogingen om mijn droom waar te maken. Waar ik dacht dat de stilte tijdelijk zou zijn, duurde zij jaren. Crealogie sluimerde – wachtend op moed en vertrouwen die maar niet leken te komen.

De tussentijd waarin niets en alles gebeurt

In die verlammende stilte voelde het alsof ik faalde. Ik stond op de rand van herbeginnen, maar de stap durfde ik niet te zetten. Pas later begreep ik dat er onder de oppervlakte juist van alles rijpte. Oude patronen lieten los en maakten ruimte voor iets nieuws. Wat ik ontdekte in die tussentijd, was het verschil tussen wilskracht en hartkracht.

Controle als overlevingsmechanisme

Wanneer ik vroeger iets niet durfde, overschreeuwde ik mijn schroom met wilskracht. Op social media voelde ik me bekeken en beoordeeld, de teleurstelling als een post niet aansloeg, gesprekken waarin ik probeerde te overtuigen. Het putte me uit.

Ik dacht "dit is mijn roeping – waarom voelt het dan zo zwaar?" Ik merkte dat ik niet sprak vanuit mijn bron, maar vanuit het moeten bewijzen dat ik besta. Woorden klonken hol. Ik leefde nog vanuit een oud patroon van schuld en minderwaardigheid: eerst iets goedmaken, voor ik mocht bestaan. Dat was controle – de illusie dat ik grip had.

Wanneer overgave zich aandient

Gaandeweg ontdekte ik een andere energie. Een zachte kracht die niet van mij kwam, maar door mij heen wilde stromen. In gesprekken waarin ik mijn masker vergat en gewoon aanwezig was. In opstellingen waarin ik me liet leiden door wat zich toonde.

Daar voelde ik het verschil: wilskracht raakt op, hartkracht niet. Hoe meer ik ruimte gaf aan deze stroom, hoe meer er was. Het voelde als overgave – me leeg maken en echt afstemmen. Niet meer bezig zijn met voldoen of presteren, maar aanwezig zijn bij wat zich wil laten zien.

Het verschil

• Controle voelt als duwen tegen een gesloten deur.
• Overgave voelt als de juiste sleutel die de deur vanzelf opent.
• Controle zoekt houvast. Overgave vertrouwt en laat zich dragen.

Wanneer ik schrijf of spreek vanuit mijn hart, voelt het als ademruimte. Ik hoef niets te bewijzen. Mensen reageren anders: ze voelen mijn echtheid en komen dichterbij.

Dienstbaar aan iets groters

Iets bijzonders gebeurt wanneer je stopt met proberen te krijgen wat je wilt, en luistert naar wat door jou heen wil spreken. Je wordt dienstbaar aan iets groters. En paradoxaal genoeg geeft dat oneindig veel meer energie dan je ooit met forceren kunt bereiken.

Zo voelt Crealogie nu. Niet als iets dat ik moet laten slagen, maar als iets dat door mij heen wil ontstaan. Lichter. Natuurlijker. Alsof ik eindelijk met de stroom mee zwem in plaats van ertegenin.

De moed om los te laten

Controle geeft de illusie van zekerheid. Loslaten voelt in het begin als vallen, maar ik ontdekte dat je valt in iets dat je draagt, niet dat je breekt.

Nu vraag ik mezelf niet meer: Hoe krijg ik dit voor elkaar? maar: Wat wil er vandaag door mij heen stromen? En steeds vaker vind ik daarin de bron die niet opdroogt.

Dit is overgave. Geen passieve overgave, maar de diepe, onuitputtelijke kracht van het hart – een verbinding met wie je werkelijk bent

Herken jij het verschil tussen controle en overgave in je eigen leven? Waar merk je dat je forceert, en waar ervaar je de stroom die zichzelf voedt?