Het voelt bijzonder, mijn leeftijd van 56 jaar. Het is alsof er een zachte verschuiving plaatsvindt - mijn ego, dat jarenlang richting gaf in de wereld van prestatie en erkenning, komt eindelijk tot rust. De overgang van "ziet de ander mij - hoe goed ik mijn best doe?" naar "hoe kan ik waarachtig bijdragen vanuit wie ik werkelijk ben?"

Deze transformatie is geen toeval. Ieder mensenleven kent periodes waarin persoonlijke ontwikkeling een extra impuls krijgt. 'Groei periodes' zijn in onze kindertijd heel goed zichtbaar. Maar ook als we ouder worden kenmerken bepaalde periodes zich door extra kracht, energie, reflectieve waarde en richting gevende contemplatie. Oude wijsheidstradities hebben dit altijd geweten en ondersteund door begeleiding van ouderen en rituelen. Tegenwoordig wordt er minder aandacht aan geschonken, terwijl bewustzijn van levensfasen juist zo waardevol kan zijn.

Of je nu 28, 42, of 56 bent - elk leven kent deze groeimomenten. Herken jij ze? En wat zou het betekenen als we deze natuurlijke cycli weer zouden omarmen?

De magische leeftijd en de cyclus van her-innering

Vijfenvijftig, zesenvijftig jaar. Voor sommigen komt het eerder, voor anderen later - uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ergens rond deze leeftijd er iets wezenlijks gebeurt. We betreden wat je zou kunnen noemen de fase van 'her-innering' - een tijd waarin we ons herinneren wie we in essentie altijd al waren, voorbij de rollen die we hebben gespeeld.

Het is geen toeval dat veel wijsheid tradities spreken over levensfasen (vaak in fases van 7 jaar worden beschreven, bijvoorbeeld in de antroposofie). In deze natuurlijke cyclus markeert de leeftijd rond de 56 een diepgaande overgang: van de fase van opbouwen naar de fase van zijn, van verwerven naar verbinden, van bewijzen naar her-inneren.

Het ego, dat jarenlang richting gaf in een wereld vol verwachtingen en vergelijkingen, begint eindelijk te ontspannen. Waar we ooit wakker lagen van de vraag wat anderen van ons dachten of verwachten, vinden we nu rust in de zekerheid van onze eigen waarheid.

Van externe validatie naar innerlijke kompas

De verschuiving is subtiel maar fundamenteel. Waar we misschien voorheen onze energie richtten op het voldoen aan externe verwachtingen, het beklimmen van maatschappelijke ladders en het verzamelen van bevestiging van buitenaf, ontstaat er nu een diepere vraag - van binnenuit: "wat is mijn authentieke bijdrage aan het geheel?"

Deze periode vraagt om de moed te vertragen en naar binnen te gaan. Een periode van bezinning waarin patronen zichtbaar worden die ons jarenlang hebben gedreven. Durf jij ook naar binnen te keren en opnieuw je carrières, je relaties, je creaties te wegen op betekenis.

Het is een tijd van loslaten - niet uit teleurstelling, maar uit wijsheid. Om ruimte te maken voor de vraag: "Wat wil er door mij geleefd worden?" Het gaat niet meer om de maskers die we dragen, maar om het authentieke gezicht dat daaronder schuilt.

Ik heb ervaren hoe deze shift nieuwe ruimtes opent. Begeleiden wordt belangrijker dan leiden. Luisteren krijgt voorrang op spreken. Het delen van wat we geleerd hebben, wordt waardevoller dan het bewijzen van wat we kunnen.

Het bewustzijn van eindigheid als geschenk

Met mijn 56 jaar komt ook het besef dat er meer jaren achter mij liggen dan voor mij. Dit is een aangrijpende gedachte - "leven met de dood voor ogen". Maar ook een realisatie die het leven op scherp zet. Het leven - de tijd - is kostbaar. Het bewustzijn van mijn eindigheid geeft mij de moed om keuzes te maken die werkelijk resoneren met mijn essentie.

Wanneer het ego zijn greep verliest, verdwijnt ook de illusie van onze onkwetsbaarheid. We omarmen onze menselijke kwetsbaarheid en daarmee ontstaat er een nieuwe vorm van moed. Het is de moed om eindelijk datgene uit te spreken wat uitgesproken wil worden, om liefde te tonen zonder voorwaarden, om dromen te volgen die we te lang hebben uitgesteld.

Deze confrontatie met mijn sterfelijkheid brengt een diepe dankbaarheid teweeg. Elke dag bewuster beleven, elke ontmoeting krijgt meer gewicht, elke ervaring wordt voller ontvangen. Het is alsof ik dieper kan waarnemen/voelen wat er altijd al was, maar wat verborgen bleef achter de drukte van het presteren.

Het paradoxale is dat door het accepteren van het einde, het leven juist veel intenser en betekenisvoller wordt. Stoppen met het uitstellen van wat echt belangrijk is en beginnen te leven in het hier en nu.

Lef door vertraging en aandacht

Er is een bijzondere vorm van moed die ontluikt rond de leeftijd van 56. Het is niet de impulsieve moed van de jeugd, noch de gedreven moed van de opbouwjaren. Het is een kalme, diepe moed die voortkomt uit zelfkennis, acceptatie en een groeiend vertrouwen in het leven zelf.

Dit lef manifesteert zich in verschillende gedaantes. Het is de moed om 'nee' te zeggen tegen wat niet langer dienend is, ook al betekent dat teleurstelling bij anderen. Het is de moed om 'ja' te zeggen tegen nieuwe paden, ook al passen die niet in het plaatje dat anderen van ons hebben. Het is vooral de moed om authentiek te zijn, ook al roept dat weerstand op.

Deze moed groeit vanuit een diep besef in mij: ik heb al bewezen wat ik kon bewijzen. Ik heb gevochten en soms de erkenning gekregen. En ook ontdekt dat ik die externe erkenning helemaal niet nodig heb. Ik kan nu kiezen vanuit liefde en waarheid in plaats van vanuit angst en behoefte.

Ik heb het lef om kwetsbaar te zijn, om toe te geven dat ik niet alles hoef te weten, om hulp te vragen. Ik oefen mijn lef om mijn grenzen te bewaken, om op te komen voor mijn waarden, om te staan voor wat waarachtig is - niet omdat ik iets wil bewijzen, maar omdat het eenvoudigweg klopt met wie ik ben.

De spirituele dimensie: Van meditatiekussen naar geleefd bewustzijn

Deze levensfase biedt een unieke kans voor spirituele ontwikkeling. Waar we jarenlang op het meditatiekussen hebben geleerd over ego-loslating en non-identificatie, ontstaat er nu ruimte om dit werkelijk te belichamen in het dagelijks leven.

Er is een fundamentaal verschil tussen het intellectueel begrijpen van spirituele concepten en het kunnen leven vanuit die ruimte die ontstaat wanneer de ego-identificatie natuurlijk gaat vervagen. In spirituele ontwikkeling leren we de theorie: "identificeer je niet met je ego", "observeer je gedachten", "je bent niet je persoonlijkheid". We oefenen dit in stilte, lezen erover, reflecteren erop.

Voor mij voelt het of al die jaren van spirituele voorbereiding me hebben geleid tot dit moment waarin het organisch kan gebeuren. Waar mijn ego vroeger misschien nog weerstand bood ("maar ik moet nog zoveel bereiken, bewijzen, worden"), lijkt het nu bereid te zijn om daadwerkelijk zijn grip te verliezen.

Deze levensfase biedt een unieke kans omdat veel van de ego-drijfveren natuurlijk afnemen. De carrièredruk, de behoefte aan sociale status, het bewijzen van je waarde - het verliest vanzelf zijn urgentie. Daardoor ontstaat er ruimte voor wat er altijd al was: dat bewustzijn dat observeert, dat liefheeft, dat verbonden is.

Het mooie is dat spiritualiteit nu van het kussen het leven in kan stromen. Meditatie wordt leven, en leven wordt meditatie. De grens tussen formele spirituele praktijk en dagelijks bestaan begint te vervagen, omdat we eindelijk de ruimte hebben om volledig te zijn wie we in essentie altijd al waren.

Wanneer het ego gaat slapen - de ruimte die ontstaat

Als het ego eindelijk gaat slapen is dat geen verlies maar een opening. Het is het moment waarop we kunnen stoppen met het spelen van rollen en kunnen beginnen met het zijn van onszelf. Het is het moment waarop de maskers mogen vallen en ons ware gelaat mag worden getoond.

Deze transformatie brengt een diepe rust teweeg. De constante bewaking van hoe we overkomen, de angst voor afwijzing, de behoefte aan voortdurende bevestiging - het valt allemaal weg als oude kleren die niet meer passen.

Wat overblijft is essentie. Wat overblijft is verbinding. Wat overblijft is de vrijheid om eindelijk volledig mens te zijn, met alle onvolmaaktheden en alle schoonheid die daarbij horen.

Het slapende ego schenkt ons het grootste geschenk: de vrijheid om te zijn wie we werkelijk zijn. En dat opent de deur naar misschien wel het mooiste en meest authentieke hoofdstuk van ons leven.

Herken je dit? Merk je deze verschuiving ook in je eigen leven, of zie je het gebeuren bij mensen om je heen? Wat zou er voor jou willen ontwaken als het ego wat meer zou gaan slapen?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en inzichten. Deel ze gerust in de reacties.