Waar ben je naar toe gegaan. Over jezelf verliezen in loyaliteiten

De reis terug naar jezelf

Misschien herken je het: dat moment waarop je wakker wordt en je afvraagt waar je bent gebleven. Niet geografisch, maar innerlijk. Je functioneert, je doet wat er van je wordt verwacht, maar ergens in het diepst van jezelf fluistert een stem: dit ben ik niet.

Of sterker nog: je merkt het niet eens meer. Je bent zo gewend geraakt aan die trekkende beweging weg van jezelf, dat je vergeten bent hoe het voelt om thuis te zijn in je eigen lijf, je eigen leven.

Die trekkende beweging

Er zijn zoveel krachten die aan ons trekken. Maatschappelijke rollen die we hebben aangenomen zoals eenjas die niet past, maar die we toch blijven dragen omdat iedereen zegt dat het ons goed staat. Loyaliteiten aan ons familiesysteem die zo diep geworteld zijn dat we ze niet eens als keuzes herkennen — we dragen wat onze ouders droegen, en zij wat hun ouders droegen.

Generationele trauma's stromen door ons heen als ondergrondse rivieren. We voelen de pijn, maar snappen niet waarom. We herhalen patronen zonder te weten dat we iets herhalen. We staan op plekken die niet van ons zijn, uit liefde, uit trouw, uit een diep verlangen om erbij te horen.

En in al dat trekken, in al dat bewegen naar wat buiten ons ligt, verliezen we het contact met onszelf.

De reis naar buiten

We hebben geleerd dat verbinding betekent: aanpassen. Dat liefde betekent: jezelf klein maken. Dat veiligheid betekent: niet te veel ruimte innemen. En dus begeven we ons op de reis naar buiten — naar de rollen, de verwachtingen, de beelden die anderen van ons hebben.

Deze reis is niet bewust. Hij gebeurt in kleine stappen. Een keer niet zeggen wat je voelt. Een keer jezelf voorbijgaan om de ander niet teleur te stellen. Een keer je eigen waarheid wegduwen omdat het niet past in wat er van je verwacht wordt.

Langzaam maar zeker raak je het spoor bijster. Je functie neemt de plek in van je wezen. Je persoonlijkheidsstructuur — gebouwd uit overlevingsstrategieën, uit wat werkte in je gezin van herkomst — wordt wie je denkt te zijn.

Maar eronder, in de stilte, blijft dat weten. Dat verlangen. Die innerlijke stem die zegt: hier klopt iets niet.

Herkenning achteraf

Vaak zie je het pas achteraf. Wanneer je lichaam stopt. Wanneer een relatie eindigt. Wanneer het leven je een halt toeroept en je geen andere keuze hebt dan stil te staan.

Dan komt de vraag: waar ben ik naartoe gegaan?

En die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Want je bent niet ergens naartoe gegaan. Je bent verdeeld geraakt. Gefragmenteerd. Stukjes van jezelf achtergelaten op alle plekken waar je dacht dat je moest zijn om geliefd, gezien, veilig te zijn.

De reis naar binnen

Maar er is een andere beweging mogelijk. Een tegenwegbeweging. Een reis naar binnen.

Deze reis is anders. Hij vraagt niet om aanpassen, maar om herkennen. Niet om klein worden, maar om groots jezelf innemen. Niet om passen in vormen, maar om die vormen te laten barsten zodat je ademruimte krijgt.

De boeddhistische traditie noemt het ontwaken: het moment waarop je door de illusie heen kijkt. De illusie dat je die rol bent, die functie, die angst, die pijn. Je bent het niet. Je draagt het, maar je bent het niet.

In systemisch werk zien we dit keer op keer: wanneer iemand de moed heeft om naar binnen te gaan, vindt hij daar niet leegte, maar volheid. Niet alleen eigen pijn, maar ook de pijn van het systeem. Niet alleen persoonlijke patronen, maar generationele bewegingen die eindelijk gezien mogen worden.

En in dat zien, in dat erkennen, gebeurt er iets. Er komt ruimte. Verlichting in de letterlijke zin: dingen worden lichter. Helderder.

Bestaansrecht

Diep van binnen weten we allemaal dat we bestaansrecht hebben. Niet omdat we nuttig zijn, productief, succesvol, aardig. Maar simpelweg omdat we er zijn.

Toch hebben velen van ons geleerd dat bestaansrecht iets is wat je moet verdienen. Moet bewijzen. Moet claimen door groter, slimmer, liever, stiller te zijn dan je bent.

Maar bestaansrecht is geen prestatie. Het is een gegeven.

De vraag is niet: mag ik er zijn?
De vraag is: durf ik er te zijn?

Durf ik mijn plek in te nemen, niet agressief of opdringerig, maar gewoon? Durf ik de ruimte die ik nodig heb om te ademen, te voelen, te bewegen? Durf ik groots jezelf te zijn — niet in de zin van beter dan anderen, maar in de zin van volledig, heel, thuis?

Thuis komen

Thuis komen is geen bestemming. Het is geen plek waar je aankomt en dan klaar bent. Het is een beweging. Een herinnering. Een moment waarop iets in je zucht en zegt: ja, hier mag ik zijn.

Het kan gebeuren in stilte. In een gesprek. In het veld van een opstelling, wanneer je plots ziet wat altijd al zo was. Wanneer patronen zichtbaar worden en je niet meer in hun greep bent. Wanneer loyaliteiten gezien worden en je eindelijk mag kiezen voor jezelf zonder dat het verraad is.

Thuis komen is vredig. Veilig. Niet omdat alles opgelost is, maar omdat je er bent. Aanwezig. Niet meer verdeeld over tien rollen en verwachtingen, maar verzameld in jezelf.

De reis samen

De reis naar binnen doe je nooit alleen. Ook al voel het soms zo.

We zijn verbonden — met elkaar, met onze systemen, met wat ons voorafging. En juist in het erkennen van die verbinding, vinden we onze eigen plek. Niet in tegenstelling tot de ander, maar in relatie tot.

In opstellingswerk gebeurt dit heel direct. Het veld draagt wat niet gezegd kan worden. Representanten voelen wat onzichtbaar is. En wie met een vraag komt, mag gezien worden in wat leeft. Niet om het op te lossen, maar om het te erkennen. Om eindelijk rust te geven aan wat zo lang bewogen heeft.

Uitnodiging

De reis terug naar jezelf begint met één stap: de bereidheid om stil te staan en te kijken. Om te voelen wat er werkelijk leeft. Om thuis te komen in jezelf, in je relaties, in het leven zelf.

Binnen Crealogie is er ruimte voor deze beweging.
kijk op wat er aan komt naar de komende events georganiseerd door Crealogie-Ishvari